Pas als iedereen

We zijn twee minuten stil voor de een, maar schreeuwen niet voor de ander

Sterker nog, we zwijgen luider dan net

Selectief met onze verontwaardiging, claimen dat we geen kleur zien

Maar het zwijgen spreekt boekdelen

en is pijnlijker dan ooit

Als we twee minuten stil kunnen zijn voor de een

Kunnen we dan ook stilstaan bij de ander

Laten we nooit stoppen met herdenken wat ooit was

Laten we preventief handelen

Laten we blijven praten, blijven herdenken, de discussie blijven aangaan

En laten we nooit, maar dan ook nooit vergeten

Hoe lang het ook geleden is

Want het is actueler dan ooit

En als we onze ogen blijven sluiten, zal het blijven gebeuren

En als we nu stilstaan bij het verleden, kunnen we niet tegelijkertijd wegkijken

Bij wat nu nog steeds

Want we zouden liever vergeten wat er is gebeurd en dat het opnieuw en opnieuw en

opnieuw en opnieuw

Laten we niet vergeten welke inzichten we hebben opgedaan

Want we roepen: dit nooit meer

Maar als we niet opletten gebeurt het voor we het doorhebben

De wonden zijn er nog steeds, sloegen diepe gaten

Dit is geen pleidooi voor vergeten en doorgaan

Dit is een pleidooi voor stilstaan en tegelijkertijd opstaan

Begin niet over alle andere oorlogen en ellende,

want dat past niet in de programmering

Maar je kan niet helen van het verleden en voorkomen

dat het opnieuw en opnieuw en opnieuw en opnieuw

Als je ogen sluit voor het verleden en voor nu

Het is zo ver weg, wordt er geroepen

Maar het gebeurt voor onze ogen

Zoek een stukje van jezelf in elke ander

en weet dat als je mond niet opendoet er nooit iets verandert

Morgen brandt de fakkel voor de vrijheid

Laten we vieren dat wij vrij over straat

en omarm daarnaast je eigen verdriet

Vergeet niet en nooit wat er is gebeurd

Maar laten we de vlam niet doven

Voor iedereen die nog in angst

Voor iedereen die niet weet

of die morgen ontwaakt.